Βρε δεν πάμε καλά!

Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος έχει τρελαθεί λίγο (ως πολύ). Κάνοντας zapping έπεσε το μάτι μου σε μια είδηση που με έκανε να αναρωτηθώ τι άλλο θα κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου.

Ένας αρωματοποιός, ονόματι Clive Christian, έφτιαξε ένα άρωμα, που ονομάζεται Imperial Majesty, των 500 ml (κοινώς σε οικογενειακή συσκευασία). Η τιμή του; 100.000 euro!!! Τζάμπα πράμα δηλαδή.

Ο κύριος αυτός το παρουσίασε στο Harrods του Λονδίνου, λέγοντας ότι είναι το ιδανικό δώρο για τις γιορτές (εδώ γελάμε με δάκρυα) και ότι θα κυκλοφορήσουν μόνο 10 μπουκάλια, μιας και τα συστατικά του είναι πολύ σπάνια και άντε ψάξε να τα βρεις. Το μπουκάλι, δε, είναι διακοσμημένο με ένα διαμάντι 5 καρατίων και είναι φτιαγμένο από κρύσταλλο Baccarat.

Αν δεν διαθέτετε 100.000 € (και αν τα έχετε καλύτερα να πάρετε ένα Audi S5 ή ακόμα καλύτερα δύο αυτοκίνητα της προτίμησής σας), μπορείτε να αγοράσετε την version των 100 ml που έχει μόνο (!) 1.500 euro.

Πάντως έχουν πουληθεί ήδη τρία μπουκάλια! No comment...

Οι νέοι 30ρηδες υπερήρωες!

Την περασμένη εβδομάδα έπεσε στα χέρια μου το περιοδικό Nitro. Το πρώτο πράγμα που διάβασα ήταν το κλασικό editorial του Κωστόπουλου, ο οποίος γράφει μοναδικά.

Το θέμα του ήταν η γενιά των 30, ή κοντά στα 30 τελος πάντων, που απέχει πολύ από την glamour ζωή, είναι "χωμένη" στις αμερικάνικες σειρές, τα video games, ντύνεται casual, είναι single και προτιμάει τα DVD από το clubbing. Ο κύριος Κωστόπουλος, όχι μόνο τους "έθαψε", αλλά θεώρησε απαράδεκτο τον τρόπο ζωής τους, καθώς τα 30 (για τους άντρες τουλάχιστον) είναι η πιο δημιουργική ηλικία. Σε αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη καμπή της ζωής τους πρέπει να έχουν καριέρα, πολλά λεφτά, super αυτοκίνητο και την Miss Cosmos στο κρεβάτι τους. Αν όμως δε θέλουν; Θα τους στείλουμε στην Μακρόνησο;

Μάλλον ο Κωστόπουλος ζει σε δικό του "πλανήτη" και δεν έχει καταλάβει ότι το να περνάει κάποιος καλά και να είναι χαρούμενος δε σημαίνει ότι πρέπει να ξενυχτάει σε chic club ή σε fancy bar restaurant και να είναι με το πούρο και το κονιάκ στο χέρι. Οι σημερινοί 30άρηδες, κάνουν τη δική τους επανάσταση βλέποντας "Heroes" και "Lost", παίζοντας "Play Station", μένοντας ελεύθεροι και ωραίοι, καθώς (κατά την ταπεινή μου άποψη) είναι μπουχτισμένοι από τα δήθεν και τα πρέπει που τους επιβάλλουν οι γύρω τους.

Βέβαια, πολλές γυναίκες συμμερίζονται την άποψη του Κωστόπουλου, μιας και θεωρούν απαράδεκτο ένας 30άρης να έχει το ίδιο μυαλό με το 13χρονο ανηψάκι τους.

Εγώ είμαι μαζί τους και ελπίζω να παραμείνουν παιδιά... πανω απ' όλα στην καρδιά τους!

Moonchild...

Μιλώντας με μια φίλη στο τηλέφωνο μου έκανε την καρδιά μου πέτρα... (αχ εσείς οι άντρες τι μας κάνετε!). Προσπαθώντας να την καθησυχάσω, μου ήρθε στο νου το τραγούδι Moonchild, που αν και μελαγχολικό, δείχνει πως για τον καθένα μας υπάρχει κάποιος που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Αρκεί να απλώσεις το χέρι... Όλο και κάποιος θα το πιάσει. Της το αφιερώνω, όπως και σε όσους θέλουν να κάνουν τους άλλους ευτυχισμένους!

You are a moonchild and pretty soon child

I've got that feeling

That I'm gonna make you smile forever

If I can.

Just give me a sign and I'll show you my plan

You are a blue child, forever true child

You know I'll try to paint the skies blue forever

If I can.

Just give me a sign and I'll show you my plan.

Tell me why you look so sad,

Time slips by like grains of sand

Just put your future in my hands

Έρως ανίκατε μάχα...

Πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες είναι πιο πονηρές (για να μη πω τίποτε άλλο) από τους άντρες. Ό,τι και αν βάλουμε στο μυαλό μας μπορούμε να το πετύχουμε με διάφορους τρόπους και αυτό είναι αλήθεια...

Όμως, τις τελευταίες μέρες άρχισα να βλέπω αυτή μου την άποψη να ανατρέπεται από γνωστές και φίλες. Η αιτία είναι ένας φτερωτός, ημίγυμνος θεός με βέλη και τόξο, που αν σε πετύχει άστα να πάνε. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που έχουν μονίμως ένα χαμόγελο ευτυχίας καρφωμένο στα χείλη τους, λες και θέλουν να γίνουν το νέο πρόσωπο της Crest. Για παράδειγμα μια φίλη μου μιλούσε μέσω SMS απο τις 12:00 ως τις 04:00 το ξημερώμα και κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό της ήταν η ευτυχία προσωποποιημένη. Αν εκείνη τη στιγμή της έλεγε να πάει στην Αλάσκα να σφάξει ένα τάρανδο και τον φέρει πίσω θα το έκανε... με μεγάλη ευκολία. Και όλα αυτά εξαιτίας ενός φιλιού!

Τελικά είναι ικανός ο έρωτας να μας κάνει να ξεχνάμε τον πραγματικό μας εαυτό και να μας μεταμορφώνει σε άβουλα πλάσματα που το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να υπηρετούμε τον άλλον; Μήπως πρέπει να έχουμε πάντα μια καβάτζα στο μυαλό μας για να μην την πατήσουμε για τα καλά ή να αφήσουμε την καρδιά μας να πάρει πρωτοβουλία και να γίνουμε χαλί να μας πατήσουν;

Εγώ λεω ναι. Αν και από τη φύση μου δεν είμαι και ο πιο ρομαντικός άνθρωπος όταν χτυπάει την πόρτα ο έρωτας παραδίνομαι. Πάντως, η τελευταία μου "ερωτική" κατάκτηση είναι το iPhone. Kαι αν πέσει στα χέρια μου θα "βογγήξει" για τα καλά!

Έτσι...

Το βράδυ της 23ης/11 ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου. Ο λόγος; Η εμφάνιση των Gamma Ray και των Helloween στη σκηνή του Principal. Νομίζω πως ό,τι και να πω είναι λίγο μπροστά σε αυτό που έζησα. Και παρόλο που κάποιοι μπορεί να είπαν ότι το εισιτήριο ήταν κάπως ακριβό (40 €) άξιζε κάθε cent.

Οι άνθρωποι είναι μοναδικοί. Μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στο χώρο του metal έχουν ακόμα αυτό το κάτι, που σε "κρατάει" από την αρχή μέχρι το τέλος. Πέραν του οτι έπαιξαν κομματάρες (δε μιλάμε καν για τα μαγευτικά κιθαριστικά solo) κρατούσαν το κοινό σε εγρήγορση συνεχώς. Το hit point της συναυλίας ήταν σαφώς όταν Gamma Ray και Helloween βγήκαν μαζί στη σκηνή και απλά τα έσπασαν με τα κομμάτια Future World και I want out... (ακόμα ανατριχιάζω)

Τέτοιοι θρύλοι δεν πρέπει να συγκρίνονται με κανένα γκρουπάκι της πλάκας που απλά γρατζουνάει μια κιθάρα και κάνει ένα hitaki στα πέντε χρόνια. Συγκροτήματα τέτοιου μεγέθους είναι η αρχή του metal και όπως και να το κάνουμε με αυτά πέφταμε για ύπνο (όσο περίεργο και αν ακούγεται) ή διασκεδάζαμε στα σπίτια φίλων. Oι αναμνήσεις της εφηβικής ηλικίας για κάποιους είναι αλληλένδετες με αυτή τη μουσική. Και χάρηκα που με γύρισαν πίσω καμμιά δεκαριά χρόνια...

Ελπίζω να μας ξανάρθουν. Εγώ, πάντως, θα είμαι εκεί...

If i could fly...

No fear, no pain

Nobody left to blame

I'll try alone make destiny my own

I learn to free my mind

Myself i now must find

οnce more οnce more

If I could fly like the king of the sky

Could not tumble nor fall i would picture it all

If I could fly see the world through my eyes

Would not stumble nor fail to the heavens I sail

If I could fly

So here I am in solitude i stand

I've got dreams inside i need to realize

My faith has grown no fear of the unknown

No more no more

If I could fly like the king of the sky

Could not tumble nor fall I would picture it all

If I could fly see the world through my eyes

Would not stumble nor fail i could ravage my jail

Αφιερωμένο σε όσους γουστάρουν να φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή τους... και στους φίλους των Helloween φυσικά

"Φτιάξε μου ένα καφέ και μη βάλεις ζάχαρη... "

Οι φίλοι μου γνωρίζουν την ανικανότητά μου στη μαγειρική (ξέρω τα βασικά τουλάχιστον). Όμως δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα αποτύγχανα παταγωδώς στο πιο απλό πράγμα... Στο να κάνω ένα φλιτζάνι καφέ.

Και πολλοί θα αναφωνήσουν "και τι έγινε με αυτό". Κι όμως, για να πετύχεις τον καφέ θέλει να έχεις κάτι (που προφανώς εγώ δεν το κατέχω). Π.χ. κάνω καφέ σ' ένα φίλο μου, συγκεκριμένα ελληνικό, και ήταν λάσπη... Μετά κάνω γαλλικό πίνει το ίδιο άτομο και ήταν τόσο πικρός που ντράπηκα όταν τον δοκίμασα...

Αναζήτησα λοιπόν στο διαδύκτιο τη σπουδαιότητα του καφέ στη ζωή μας και τη σωστή παρασκευή του. Και αυτά που ανακάλυψα με συγκλόνισαν. Ως γνωστόν υπάρχουν άνθρωποι που αν δεν πιουν καφέ το πρωί τους πάει στραβά όλη η μέρα. Και δεν είναι καλός μπορεί να γκρινιάζουν. Στην Αμερική, για παράδειγμα, υπάρχουν εταιρίες που αν δεν υπάρχει καφές οι υπάλληλοι αρνούνται να δουλέψουν... Στην Γαλλία έχει χωρίσει ζευγάρι γιατί η σύζυγος δεν ήξερε να κάνει καφέ. Άλλωστε, μελέτες δείχνουν ότι μια κούπα καφέ μπορεί να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά (σύμφωνα με ψυχολογικά test). Κοινώς, ο καφές είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή κάποιων. Και αν δεν κατέχετε το άθλημα, αφήστε το καλύτερα...

Πάντως, εγώ για καλό και για κακό σημείωσα και τις σωστές δοσολογίες μπας και καταφέρω να κάνω ένα σωστό φλιτζάνι καφέ. Λέμε τώρα...

Η Γη σε ποιότητα HD

Το έκαναν και πάλι το θαύμα τους οι Ιάπωνες... Μόνο που αυτή τη φορά δεν έφτιαξαν το super υβριδικό αυτοκίνητο αλλά εκτόξευσαν το πρώτο ιαπωνικό σκάφος στη Σελήνη, με σκοπό να φωτογραφήσει τη Γη.

Θα μου πείτε οι αμερικάνοι και οι ρώσοι το έχουν κάνει άπειρες φορές. Όμως, οι Ιάπωνες έχουν στο πλευρό τους την τεχνολογία HD (κοινώς High Definition). Το σκάφος Καγκούια, που παίρνει το όνομα της πριγκίπισσας ενός παραμυθιού, μαγνητοσκόπησε την ανατολή της Γης από την επιφάνεια της Σελήνης και έστειλε απευθείας της εικόνες στην κρατική ιαπωνική τηλεόραση. Φυσικά το θέαμα και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό. Το επόμενο τους βήμα είναι φωτογραφήσουν τη Γη από όλες τις πλευρές.

NASA - Ιαπωνία: 0-1 (για να μη νομίζουν ότι έχουν κατακτήσει και το διάστημα)

Σώσε το κλίμα... μπορείς

Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνιδάκι ανάρτησε η ιστοσελίδα της WWF με σκοπό να βοηθήσει το κλίμα του πλανήτη.

Μπείτε, λοιπόν, στο site http://www.climate.wwf.gr/ και κάντε το test στο εικονικό σπίτι για να δείτε πόση ενέργεια καταναλώνετε και να πάρετε το οικολογικό σας αποτύπωμα. Αφού τελειώσετε το test κρατήστε τις συμβουλές για εξοικονόμηση ενέργειας και γίνετε και εσείς ένας Υποστηρικτής κλίματος!

Diamonds are forever and ever

Λένε πως για να κατακτήσεις την καρδιά μιας γυναίκας πρέπει να της δώσεις ένα λευκό διαμάντι. Παρόλο που δε πιστεύω σε αυτό το ρητό πιστεύω ότι τα διαμάντια είναι από τα πιο ποθητά αντικείμενα των γυναικών. Και όσο πιο σπάνιο και μεγάλο είναι τόσο το καλύτερο!

Ένα τέτοιο διαμάντι πωλήθηκε από γνωστό οίκο σε δημοπρασία. Ο πολύτιμος αυτός λίθος κόστισε στον ιδιοκτήτη του περίπου 16 εκ. δολάρια. Όμως είναι τόσο σπάνιο που σίγουρα θα το χαρεί. Το λευκό του χρώμα και η εξαιρετική λάμψη του είναι ικανά να φωτίσουν ακόμα και την κόλαση. Είναι το δεύτερο πιο ακριβό διαμάντι του κόσμου, καθώς το πρώτο αξίζει περίπου 25 εκ. δολάρια και είναι 100 καράτια.

Αν νομίζετε ότι ο κύριος είναι τρελός που έδωσε τόσα λεφτά, σκεφτείτε τη φράση που λέει ότι τα διαμάντια είναι παντοτινά... Εμένα πάντως δε θα με πείραζε να το είχα...

To know us better....

Μάλλον ξεκίνησα λίγο ανάποδα τις δημοσιεύσεις στο blogg. Κανονικά έπρεπε να πω δυο λόγια γιατί το κάνω.

Λοιπόν....

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν ήθελα να ανοίξω blogg (όλα τα κάνω στο όνομα της φιλίας) με χαρά ανακάλυψα ότι είναι πιο ενδιαφέρον απ' ότι δείχνει. Μάλλον αποφάσισα να το κάνω επειδή από μικρή ήθελα να μοιράζομαι αυτά που μαθαίνω, αλλά και τις σκέψεις μου με τους άλλους είπα να το δοκιμάσω και on line.

Ελπίζω όσοι το επισκεφτούν να πάρουν κάτι...

P.S. Χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του John δε θα το κατάφερνα (μα τι υπομονή έχει αυτό το παιδί... )

It's the end of the world as we know it... and i feel fine

Όσοι παρακολουθούν τηλεόραση, σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα έχουν "σταμπάρει" σε κάποιο από τα κανάλια τον Πάτερ Μάξιμο. Ο συμπαθέστατος κύριος, λοιπόν, διαλαλεί με περισσή άνεση ότι το τέλος του κόσμου έρχεται στις 21/12/2012.

Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του ο "Έξω απο 'δω" ή Εοσφώρος ή Βελζεβούλ ή όπως αλλιώς θέλετε, γεννήθηκε το 1983 και η υποχθόνια δράση του έχει ήδη ξεκινήσει. Δυστυχώς δε γνωρίζουμε αν είναι άντρας ή γυναίκα και που διαμένει. Πάντως ζει ανάμεσά μας! Σαν τα UFO ένα πράμα. Θα χρειαστεί 3 χρόνια για να ανέβει στην εξουσία και άλλα 3,5 χρόνια για να μας διαλύσει. Πραγματικά δε ξέρω τι χειρότερα μπορούν να συμβούν σε αυτό τον πλανήτη.

Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Μου μένουν πέντε χρόνια ζωής, κατά τα λόγια του πάτερ, τι θα προλάβω να κάνω; Θα κάνω οικογένεια (πότε θα γίνω μάνα;), θα πάω κανένα ταξίδι στην μακρινή Ανατολή, θα καταφέρω να κάνω τις τρέλες που έχω στο μυαλό μου ή θα περιμένω στωικά τον ερχομό του 666. Να αρχίσω από τώρα τις μετάνοιες ή έχω ακόμα καιρό;

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο και άλλες φορές έχουν γίνει αναφορές για το τέλος του κόσμου, αλλά περιμέναμε... και περιμέναμε... και περιμέναμε... αλλά δεν έγινε τίποτα. Αν αληθεύει η προφητεία θα το ανακαλύψουμε στις 21/12/2012. Και όπως είπε και ένας πολύ καλός φίλος "Δε θα κανονίσω τίποτα για εκείνη τη μέρα!!!!"

Φιλική συμβουλή... Μέχρι τότε carpe diem! Ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί.

P.S. Πάντως αν πραγματικά έρθει το "κακό" στην πόρτα μας θα ήθελα για "μουσικό χαλί" το "Fear of the dark" των Iron Maiden. Σαν ταινία θα είναι το σκηνικό!

Και αν σου... κάτσει;

Κάθεσαι για καφέ με ένα φίλο ή φίλη. Ξαφνικά αρχίζεις και τον βλέπεις με άλλο μάτι. Ένα πονηρό και λάγνο μάτι, που κυριολεκτικά θέλει να ρουφήξει κάθε σπιθαμή του κορμιού του. Αρχίζει τα ερωτικά υπονοούμενα, τα πειράγματα, τα φιλάκια και τσουπ... είσαι στο κρεβάτι μαζί του χωρίς ρούχα. Και μετά έρχεται το κεραμίδι στο κεφάλι και αναρωτιέσαι "Μα καλά τι κάνω;"

Τις προηγούμενες μέρες με απασχόλησε το θέμα της φιλίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Υπάρχει πραγματικά ή ζει στη σφαίρα της φαντασίας μου; Και αν ναι ποιες είναι οι προϋποθέσεις και οι βάσεις της;

Πρώτον, για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, με έναν άντρα δεν έχουμε πολλά κοινά στοιχεία. Δεν μπορούμε να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο μας και να του λέμε για τη νέα σειρά καλλυντικών της Lancome. Τα μόνα κοινά στοιχεία είναι οι ταινίες, το φαγητό, η μουσική άντε και κανένα πολύ light κουτσομπολιό. Το top θέμα συζήτησης είναι πάντα το sex και οι σχέσεις. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Όταν έχεις τον άλλο απένταντι σου να σου αφηγείται με γαργαλιστικές λεπτομέρειες τι έκανε στις πρώην του, πρέπει να έχεις κάνει εγχείρηση λοβοτομής για να μη του "επιτεθείς".

Όμως, φίλοι μου μην ανησυχείτε. Για όλα φταίνε οι φερομόνες. Κοινώς αδένες που εκκρίνουν μια μυρωδιά υπεύθυνη για την ερωτική έλξη. Όταν είστε έτοιμοι να δώσετε το πιο ζουμερο γλωσσόφιλο να ξέρετε ότι φταίνε αυτές και μόνο! Βέβαια εκεί έρχεται ένα τμήμα του εγκεφάλου στο υπογάστριο και σας βάζει φρένο. Αλλά τα φρένα χαλάνε... Και εκεί τι κάνεις;
Εκεί παίρνεις το ρίσκο και κάνεις βουτιά με μια αναπνοή. Μπορεί να είναι η τελευταία σου αλλά ίσως να είναι και η καλύτερη που έχεις πάρει ποτέ.

Συμπέρασμα; Δεν υπάρχει. Η απόφαση και τα όρια είναι του καθενός. Και ο τολμών νικά!