Έρως ανίκατε μάχα...

Πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες είναι πιο πονηρές (για να μη πω τίποτε άλλο) από τους άντρες. Ό,τι και αν βάλουμε στο μυαλό μας μπορούμε να το πετύχουμε με διάφορους τρόπους και αυτό είναι αλήθεια...

Όμως, τις τελευταίες μέρες άρχισα να βλέπω αυτή μου την άποψη να ανατρέπεται από γνωστές και φίλες. Η αιτία είναι ένας φτερωτός, ημίγυμνος θεός με βέλη και τόξο, που αν σε πετύχει άστα να πάνε. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που έχουν μονίμως ένα χαμόγελο ευτυχίας καρφωμένο στα χείλη τους, λες και θέλουν να γίνουν το νέο πρόσωπο της Crest. Για παράδειγμα μια φίλη μου μιλούσε μέσω SMS απο τις 12:00 ως τις 04:00 το ξημερώμα και κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό της ήταν η ευτυχία προσωποποιημένη. Αν εκείνη τη στιγμή της έλεγε να πάει στην Αλάσκα να σφάξει ένα τάρανδο και τον φέρει πίσω θα το έκανε... με μεγάλη ευκολία. Και όλα αυτά εξαιτίας ενός φιλιού!

Τελικά είναι ικανός ο έρωτας να μας κάνει να ξεχνάμε τον πραγματικό μας εαυτό και να μας μεταμορφώνει σε άβουλα πλάσματα που το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να υπηρετούμε τον άλλον; Μήπως πρέπει να έχουμε πάντα μια καβάτζα στο μυαλό μας για να μην την πατήσουμε για τα καλά ή να αφήσουμε την καρδιά μας να πάρει πρωτοβουλία και να γίνουμε χαλί να μας πατήσουν;

Εγώ λεω ναι. Αν και από τη φύση μου δεν είμαι και ο πιο ρομαντικός άνθρωπος όταν χτυπάει την πόρτα ο έρωτας παραδίνομαι. Πάντως, η τελευταία μου "ερωτική" κατάκτηση είναι το iPhone. Kαι αν πέσει στα χέρια μου θα "βογγήξει" για τα καλά!