Sort of grace...

Η κριτική των φίλων μπορεί να σε πληγώσει αλλά και να σε προβληματίσει. Να σε βάλει να σκεφτείς για τον εαυτό σου. Ή μπορείς πάντα να την αγνοήσεις και να κάνεις τη ζωή σου όπως ξέρεις καλύτερα.

Δευτέρα βράδυ βρέθηκα με ένα φίλο, που μένει εδώ και χρόνια στο εξωτερικό, στο μαγαζί ενός κοινού γνωστού. Η πρώτη του κουβέντα ήταν “Μα καλά ακόμα αθλητικά και jean φοράς;” (Όχι ρε φίλε το ταγιέρ το άφησα στο καθαριστήριο γιατί λεκιάστηκε από το sorbet ανανά!)

Καθόμαστε για ποτό και λέμε τα νέα μας. Όταν του είπα για τη συναυλία των Iron Maiden στην Αθήνα μου έπιασε το χέρι και μου είπε ότι αυτά δεν είναι πλέον της ηλικίας μου και μου έκανε το κήρυγμα του αιώνα. Για τον τρόπο που ντύνομαι, πως διασκεδάζω, για τις απόψεις μου περί γάμου για το γεγονός ότι πηγαίνω σε metal συναυλίες, για το γεγονός ότι καπνίζω στριφτά και πως πρέπει να αρχίσω να συμπεριφέρομαι σα θηλυκό και όχι σαν αγοροκόριτσο, γιατί κανείς δε θα με πάρει στα σοβαρά. Με αποστόμωσε…

Όταν με αποχαιρέτησε μου έσκασε ένα φιλί και μου ζήτησε συγνώμη για αυτά που μου είπε. Του είπα δεν πειράζει και του υποσχέθηκα ότι την επόμενη φορά που θα τον δω θα φοράω haute couture φόρεμα, ψηλοτάκουνε γόβες και θα είμαι βαμμένη για τα καλλιστεία.

Η αλήθεια είναι ότι με πείραξαν πάρα πολύ τα λόγια. Πιο πολύ από ότι περίμενα. Από την ώρα που αποχωριστήκαμε έχω ένα τεράστιο κενό στο στομάχι και ένα ερωτηματικό στο κεφάλι μου. Μήπως πρέπει να αλλάξω; Μήπως δεν κάνω πράγματα της ηλικίας μου; Μήπως όλοι μου οι φίλοι έχουν την ίδια άποψη; Μήπως να περιμένω να παγώσει η κόλαση για να αλλάξω γιατί τώρα στα κοντά δεν το βλέπω;