Μπορεί να μην είμαι η δημοσιογραφάρα του αιώνα και μην έχω την πείρα και τις γνώσεις άλλων συναδέλφων, αλλά μπορώ να κρίνω ότι κάποιες καταστάσεις είναι πέρα για πέρα ΑΚΥΡΕΣ! Στη μικρή μου πορεία στο χώρο έχω κάνει συνεντεύξεις με διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες (τραγουδιστές και ηθοποιούς) και μπορώ να πω ότι το 90% εξ αυτών ήταν πολύ φιλικοί και ευχάριστοι και δε μου δημιούργησαν πρόβλημα. Το υπόλοιπο 10% όμως με έβγαλε εκτός εαυτού και πιστέψτε με δε βγαίνω πολύ εύκολα...
Έχοντας συμπληρώσει με επιτυχία ένα 12ωρο στο γραφείο περίμενα ένα καλλιτέχνη να με καλέσει για να μου απαντήσει τις ερωτήσεις. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω σαν τον τραγούδι της Καλομοίρας "Κι όλο περιμένω". Καλώ λοιπόν τον υπεύθυνο επικοινωνίας και αυτός μου απαντάει "Ε περίμενε βρε κοπέλα μου. Θα σε πάρει. Τι αγχώνεσαι; Κοιτάει τις ερωτήσεις". Μα καλά πόση ώρα μπορεί να κοιτάει 10 ερωτήσεις; Δε τις έστειλα με πάπυρο. Ένα ταπεινό word αρχείο είναι.
Βέβαια, θα μου πείτε και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι και δουλεύουν σκληρά. Όμως, όταν περιμένεις τον καλλιτέχνη 2 ώρες κολλημένος σε μια καρέκλα, χωρίς κανέναν γύρω σου, αρχίζεις να χάνεις την επαφή με το περιβάλλον και να παραλογίζεσαι (καλή ώρα ότι κάνω και εγώ). Δε μου αρέσει να κρίνω τους άλλους και να φαίνομαι ψώνιο επειδή με έστησε ο τάδε καλλιτέχνης. Απλά κάποια πράγματα είναι αυτονόητα γιατί είναι θέματα δουλειάς και όχι καλοπέρασης. Όσο σωστός θέλεις να είσαι στη δουλειά σου κάποιες φορές απαιτείς και από τους άλλους να είναι το ίδιο. Δυστυχώς, έτσι είναι η πραγματικότητα.
Εύχομαι να τελειώσει αυτή η Οδύσσεια σύντομα και να βρεθώ κλεισμένη σε κάποιο bar και να πιω μέχρι να σκάσω. Σίφη μάλλον θα τιμήσω την πρότασή σου!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου