The end of an era...

Και που λέτε μετά από πέντε χρόνια δουλειάς στην ίδια εταιρία, μου ανακοίνωσαν, πως πρέπει να αποχωρήσω. Το περίεργο είναι ότι δεν στεναχωρήθηκα καθόλου. Περίμενα πως θα κλαίω και θα χτυπιέμαι. Αλλά το πήρα πολύ ψύχραιμα. Αλλά κάθε εμπόδιο σε καλό, έτσι δε λένε;

Όμως, παρότι έχασα τη δουλειά μου νοιώθω ότι έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος από πάνω μου. Νοιώθω ότι μπορώ να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω πριν. Να πάρω επιτέλους το πτυχίο των γαλλικών, να φτιάξω την προσωπική μου ζωή, να μετακομίσω, να κάνω κάτι πιο δημιουργικό... Κάθε τέλος μια νέα αρχή!

Βέβαια με λυπεί το γεγονός που θα "χάσω" τους συναδέλφους μου, αν και θέλω να πιστεύω πως θα βρισκόμαστε όταν μπορούμε. Όμως θα μου λείψει η γλυκιά φάτσα της Λενιώς με τις τρελές χορευτικές φιγούρες, το μοναδικό χιούμορ και οι παλαβές ιστορίες της Φωτεινούλας, τα πειράγματα της Ελευθερίας, τα χαριτωμένα ξεσπάσματα της Μυρτώς και φυσικά ο πιο γλυκούλης συνάδελφος του κόσμου Γιάννης (αν και είναι λίγο γκρινιάρης). Θέλω να τους ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί ήταν ένα ζεστό καταφύγιο μέσα στη θύελλα του γραφείου. Γιατί κάποιοι με έβαλαν στη ζωή τους και με έκαναν μέρος της (και ελπίζω να με κρατήσουν).
Αυτό που θέλω να τους πω ακριβώς εκφράζεται μέσα από αυτούς τους στίχους:

If I go crazy then will you still
Call me Superman
If I'm alive and well, will you be
There holding my hand
I'll keep you by my side with
My superhuman might
Kryptonite

Υ.Γ. 1 Να ευχαριστήσω το λογιστήριο για τη γαμάτη αποζημίωση. Να σας έχει ο Θεός καλά!!!!