Εφιάλτης στο δρόμο με τις... παντρεμένες

Έχετε νοιώσει ποτέ ολομόναχοι ανάμεσα σε ένα πλήθος, που ενώ σας μιλάει εσείς απλά κουνάτε το κεφάλι για να φανείτε ευγενικοί; Αυτό μου συνέβη όταν βρέθηκα με παλιές συμμαθήτριες. Όχι, πως έχω κάποιο πρόβλημα με τις κοπέλες. Ίσα-ίσα είχα να τις δω πολύ καιρό και χάρηκα που τις συνάντησα... μέχρι που έμαθα την οικογενειακή τους κατάσταση. Ήμασταν 6 κοπέλες. Οι τρεις παντρεμένες (οι δύο με παιδί) και οι άλλες δύο αρραβωνιασμένες, η μια εκ των οποίων παντρεύεται σύντομα. Εγώ... τίποτα από όλα αυτά.

Στα πρώτα λεπτά του σουαρέ διαπίστωσα ότί όλες είχαν αλλάξει το στιλ τους. Κυριλέ μεσοαστές, με μαλλί κομμωτηρίου, άψογο make up και φιρμάτα ρούχα. Δηλαδή το άκρως αντίθετο από μένα. Ακόμα και τα γούστα τους στη μουσική άλλαξαν αφού μόλις τους είπα ότι πήγα στη συναυλία των Helloween (όλες στο σχολείο ακούγαμε metal) μόνο εξορκισμό που δε μου έκαναν. (Εγώ - φίλες: 0-1). Η συζήτηση ξεκίνησε με αναμνήσεις από τα παλιά (καθηγητές, πλάκες και λοιπά). Μετά ήρθε η κατηφόρα. Με το που ξεκίνησε η μία να μιλάει για το γάμο της ακολούθησαν και οι υπόλοιπες να λένε για νυφικά, μπουμπουνιέρες, στέφανα, βέρες και τα σχετικά. Επίσης παρατήρησα ότι δεν αποκαλούσαν τους άντρες τους με το όνομά τους αλλά με τους τίτλους "ο άντρας μου" ή "ο αρραβωνιαστικός μου". Κοινώς με το περάσει κάποιος ένα δαχτυλίδι παύει να έχει όνομα αλλά ιδιότητα.

Μετά από μισή ώρα άρχισα να νοιώθω ότι βρίσκομαι στη ζώνη του λυκόφωτος. Όταν δε ξεκίνησαν τις ερωτήσεις του στυλ "Εσύ πότε με το καλό;" κόκκινισα, κατέβασα το κεφάλι και είπα ένα ξερό δεν ξέρω... θα δούμε (Εγώ - φίλες: 0-2). Και δεν ανέλυα καλύτερα τη νέα κολεξιόν από νυφικά της Λίνας Πινάτση; Μόνο κουδούνια που δε μου κρέμασαν γιατί δεν έχω ορίσει ακόμα ημερομηνία γάμου. Δεύτερο λάθος μου ήταν να πω ότι ο γάμος δεν είναι και τόσο σημαντικός και πως μου αρέσει αυτό που ζω. Προσπάθησαν να μου αλλάξουν γνώμη αλλά μάταια... Τότε απλά συνέχισαν να μιλάνε για γάμους, βαφτίσια και λοιπά. (Εγώ - φίλες: 0-3)

Προς το τέλος της τελικά αποτυχημένης συνάντησης με ρώτησαν αν ήθελα να πάω στα μπουζούκια μαζί τους μέσα στην εβδομάδα. Αρνήθηκα πολύ ευγενικά (καλύτερα στα καζάνια της κόλασης παρά στην Πάολα). Χαριτολογώντας μου απάντησαν πως θα κάνουν πρώτα μια στάση στο Λούκι Λουκ για να κάνουν το χατίρι στην 16χρονη φίλη τους, δηλαδή εμένα. (Εγώ - φίλες: 0-4)

Ένοιωσα τόσο μικροσκοπική μπροστά στις αποκατεστημένες φίλες μου, που το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να φύγω εκείνη τη στιγμή. Αλλά μετά σκέφτηκα πως αυτές το μόνο που κάνουν είναι να ζουν μέσα στο χρυσό κλουβί τους και πιστεύουν πως ο γάμος τους έχει λύσει όλα τα προβλήματα. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αν κάνεις ένα γάμο απλά για να κάνεις μια αλλαγή στη ζωή σου και δεν είσαι σίγουρος μην το κάνεις, γιατί με μαθηματική ακρίβεια δε θα σου βγει σε καλό. Γιατί, κακά τα ψέματα, ένα δαχτυλίδι δε σε δένει με τον άλλον αιώνια και δεν σε προφυλάσσει για πάντα. Χαίρομαι που οι φίλες μου έκαναν το μεγάλο βήμα του γάμου, αλλά εγώ δε νοιώθω ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο... και πραγματικά δε ξέρω πότε θα το νοιώσω.

Βέβαια, όταν με αποχαιρέτησαν μου ανέβασαν το ηθικό λέγοντάς μου ότι ζηλεύουν που έχω ακόμα τις ίδιες απόψεις και πως δεν χρειάστηκε να αλλάξω τα θέλω και πιστεύω μου για κάποιον άλλον. Τους είπα πως όταν παγώσει η κόλαση θα γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι.

Υ.Γ. Ευτυχώς το βράδυ μου δεν τελείωσε άδοξα μιας και ο Σόγιερ από τη σειρά Lost έφερε το χαμόγελο στα χείλη μου... ;)