“Βρείτε μου κάποια που να’ χει αισθήματα…”

Ένα μεγάλο μέρος του αντρικού πληθυσμού αναρωτιέται: “Που έχουν πάει οι γυναίκες στις μέρες μας;” Και σε αυτή τη μερίδα ανήκουν και οι αδέσμευτοι φίλοι μου. Χθες το βράδυ, λοιπόν, ανακάλυψα που βρίσκονται οι γυναίκες στις μέρες μας. (ένα μεγάλο μερίδιο τουλάχιστον). Στα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως ήτοι μπουζούκια…

Λόγω μιας κοινωνικής υποχρέωσης (η κολλητή μου ακούει λαϊκά) βρέθηκα σε μπροστινό τραπέζι σε γνωστό χώρο διασκέδασης της πόλης. Και επειδή δεν είμαι και φανατική αυτού του είδους διασκέδασης καθυστέρησα αρκετά να πάω. Περνώντας το κατώφλι του κέντρου έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Όλα τα τραπέζια γεμάτα και το 60% των θαμώνων ήταν γυναίκες. Αν ήμουν άντρας θα νόμιζα ότι ήμουν στον Παράδεισο. Οι περισσότερες μάλιστα ήταν καλοντυμένες, καλοχτενισμένες, με εντυπωσιακό μακιγιάζ και πολύ όμορφες.
Κάθισα στο τραπέζι και κοιτούσα εκστασιασμένη αυτό που γινόταν γύρω μου. Ήταν από τις λίγες φορές που είδα τόσες πολλές γυναίκες μαζεμένες σε ένα χώρο. Όταν δε σηκώθηκαν να χορέψουν στην πίστα έγινε χαλασμός.
Το φαινόμενο το σχολίασα με τη φίλη μου λέγοντάς της: “Αν μου ξαναπούν που έχουν πάει όλες οι γυναίκες απλά θα τους κλείσω ένα τραπέζι ”.

Επομένως, οι αδέσμευτοι που θέλετε μια συντροφιά στο πλάι τους, ένα χάδι και μια αγκαλιά να γείρουν μπορείτε να κάνετε μια βόλτα από ένα music hall με λαϊκές μελωδίες. Δεν ξέρετε ποτέ τι θα συναντήσετε…

Υ.Γ. Μείον: Μπορεί να είναι η ιδέα μου αλλά οι περισσότερες κοπέλες που ήταν εκεί έπιναν σαν τον Ορέστη Μακρή. Η κίρρωση του ήπατος δεν είναι καλό να εμφανίζεται σε μικρή ηλικία.