Και τώρα τι του λες;

Για τους φίλους μας κάνουμε πολλά (εγώ προσωπικά πάααααααααρα πολλά). Ειδικά αν σε δένει μια φιλία χρόνων τότε χωρίς δεύτερη κουβέντα ανέχεσαι τα πάντα. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε τους φίλους μας τέλειους και τους υπερασπιζόμαστε πάντα σε όλα τα θέματα. Όπως και στα ερωτικά. Πχ αν κάποια φίλη χωρίσει μαζεύει τις υπόλοιπες για θάψιμο ή εάν ένας φίλος χωρίσει τα πίνετε παρέα μέχρι το πρωί. Τι γίνεται όμως όταν οι φίλοι σου αρχίζουν να φαίνονται "κάπως" δίπλα στο νέο αμόρε και έχουν αυτοί το λάθος; Τότε τι κάνεις;

Πριν από κάποιο καιρό ένας φίλος μου ανακοίνωσε ότι θα τον επισκεφτεί μια κοπέλα για να περάσει μαζί του τις Άγιες Μέρες του Πάσχα. Πολύ ωραία. Πήγαμε μαζί να πάρει δώρο, του έκλεισα ξενοδοχείο για εκδρομή (βέβαια μου άλλαζε τις μέρες σαν τα πουκάμισα), του είπα που να την κυκλοφορήσει στην πόλη κλπ. Όταν έφτασε η μέρα της άφιξης με πήρε και με ευχαρίστησε για όσα έκανα και δώσαμε ραντεβού το Μεγ. Σάββατο στην Χαλκιδική. Όντως, έφτασε η μέρα, γνώρισε η παρέα την κοπέλα και μετά ήρθε η... καταστροφή. Ο φίλος μου που λέτε μόλις μας είδε άναψε πυρσό (!) και άρχισε να βρίζει σα λιμενεργάτης και να πίνει ως σα φίδι! Εμείς μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Δε ξέραμε αν έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη στην κοπέλα ή να τον δέσουμε με σκοινί. By the way την είχε δει μόνο 4 φορές. Η Κυριακή του Πάσχα είχε ακόμα πιο καταστροφικά σκηνικά με τον φίλο μου να χορεύει ημίγυμνος στη βροχή το Master of Puppets των Metallica. Μετά από ώρες αποφάσισε να κοιμηθεί και έμεινα με την κοπέλα και μίλησα. Όχι μόνο δεν ενοχλήθηκε αλλά τον δικαιολόγησε... Δεν το περίμενα! Θα μου πείτε ξέρει ότι είμαι φίλη του και δε θα έλεγε κάτι κακό. Αλλά φαινόταν τόσο cool που άρχιζα να πιστεύω ότι εγώ έχω πρόβλημα με την συμπεριφορά του. Όταν, βέβαια, ξύπνησε ο κανακάρης μας δε θυμόταν τίποτα...

Μετά από μία μέρα η κοπελιά μας έφυγε στην πόλη της. Ο φίλος μου πίνει ακόμα (για να την ξεχάσει αυτή τη φορά). Εγώ κάνω υπομονή κάθε φορά που με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Δεν μπορώ... Την αγαπάω" και ξεκινάω την ψυχανάλυση μέσω τηλεφώνου. Τελικά κανείς δεν είναι τέλειος. Ακόμα και οι καλύτεροι σου φίλοι...

Υ.Γ. Το παραπάνω video αφιερώνω στους εναπομείναντες φίλους της heavy metal. Διότι ανακάλυψα πως αρκετοί σνομπάρουν πλέον το metal και την rock. Μάλλον ξέχασαν τι άκουγαν πριν από 2 χρόνια. Γατάκια…

The eye of the tornado

Εάν ανήκετε στην ομάδα εργαζομένων που δουλεύει πενθήμερο το να βρεθείτε ξαφνικά στο γραφείο το Σάββατο το μεσημέρι θα σας φανεί κάπως επώδυνο μέχρι εφιαλτικό. Για τέτοιους είδους περιπτώσεις συνιστάται ψυχραιμία και χαλάρωση. Η διαμονή στο γραφείο πρέπει να συνοδεύεται από τσιγάρα, καφέ και μουσική. Εγώ συνιστώ Megadeth, Κυριολεκτικά με έσωσαν… Για την Κυριακή έχω άλλο πρόγραμμα.

But now I'm safe in the eye of the tornado
I can't replace the lies, that let a 1000 days go
No more living trapped inside
In her way I'll surely die
In the eye of the tornado, blow me away

Υ.Γ. Οι Megadeth βρίσκονται σε tour! Λέτε να έρθουν και από εδώ καμιά βόλτα;

Heavy metal is the law!

Η ερώτηση “Τι μουσική ακούς;” μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά παίζει μεγάλο ρόλο στις παρέες και το κοινωνικό σου status. Και πόσο μάλιστα όταν δεν πας με το ρεύμα της εποχής (ό,τι είναι hit και must δηλαδή) αλλά έχεις μείνει κολλημένος σε αυτά που άκουγες από πιτσιρίκι. Πολλοί βέβαια κατακρίνουν τους άλλους για τις μουσικές τους επιλογές… Τρανταχτό παράδειγμα μια αγαπημένη μου φίλη, που νομίζει ότι αν δεν ακούς r 'n' b ή λαϊκά δεν ξέρεις από μουσική...

Φίλη: Μανάρι μου τι κάνεις;
Εγώ: Καλά είμαι. Εσύ; Γνώρισες το ΣΚ τον άντρα της ζωής σου;
Φίλη: Όχι και ούτε πρόκειται. Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια. Δε συμφωνείς;
Εγώ: Ε όχι και όλοι. Αλήθεια, πότε θα τα πούμε;
Φίλη: Για αυτό σε πήρα. Λοιπόν, αύριο ντύσου, στολίσου και πάμε club
Εγώ: Που;
Φίλη: Έλα ρε συ. Έχει r ‘n’ b πάρτι. Και μετά χτυπάμε και ένα μπουζούκι για να ξεσαλώσουμε
Εγώ: Βασικά αύριο έχω συναυλία, στην Υδρόγειο
Φίλη: Σοβαρά; Να έρθω και εγώ; Ποιοι παίζουν;
Εγώ: Firewind και Kamelot
Φίλη: Ποιοι;
Εγώ: Δεν τους ξέρεις.
Φίλη: Παίζουν μήπως house;
Εγώ: Καμία σχέση. Metal είναι
Φίλη: Πλάκα κάνεις! Μα καλά ρε συ πότε θα μεγαλώσεις. Ακόμα τα φρικιά ακούς; Τι να σου πω! Δηλαδή μας “πουλάς” για να ακούσεις τους Λάνσελοτ;
Εγώ: Πρώτον τους λένε Kamelot. Δεύτερον είναι λιγότερο φρικιά από τις ψεύτικες γκόμενες που νομίζουν ότι έχουν καλή φωνή και μόλις δουν μικρόφωνο νομίζουν ότι έχουν ταλέντο. Τι είναι αυτά που λες;
Φίλη: Αααααααααα. Τι να σου πω. Εσύ ξέρεις. Πάντως πρέπει να αλλάξεις λίγο τις συνήθειες σου. Οι κακές παρέες σε παρασύρουν.
Εγώ: Εσύ είσαι η κακιά παρέα που θέλεις να με τραβήξεις για ακόμα μια φορά στα μπουζούκια και να κάθομαι σε μια καρέκλα. Δε με λυπάσαι; Άσε με να χαρώ λίγο!
Φίλη: Μα καλά με ποιον θα πας;
Εγώ: Με ένα φίλο.
Φίλη: Τι σου έκανε και τον βασανίζεις έτσι;
Εγώ: Τίποτα. Και σε αυτόν αρέσει αυτή η μουσική.
Φίλη: Υπάρχει και άλλος σαν και εσένα;
Εγώ: Είμαστε πολλοί. Δεν κρυβόμαστε. Δεν είμαστε Μασόνοι, για όνομα του Θεού
Φίλη: Ναι ρε συ. Αλλά μήπως μεγάλωσες πολύ για να χτυπιέσαι σε συναυλίες;
Εγώ: Το ότι μεγάλωσα δε σημαίνει ότι έχασα το γούστο μου. (κακία) Αν θέλεις πάμε για ένα καφέ σε ουδέτερο έδαφος. Χαχαχαχαχα
Φίλη: Ναι καλά. Δε με καλοπιάνεις έτσι.
Εγώ: Έλα ρε μπουμπού μου. Πάμε την Παρασκευή;
Φίλη: Καλά. Και μετά θα πάμε ένα μπουζουκάκι. Ε;
Εγώ: Δεν παίζεσαι με τίποτα. Μιλάμε. Φιλάκια.
Φίλη: Φιλιά. Δώσε χαιρετίσματα στους Λάνσελοτ.
Εγώ: Kamelot βρε
Φίλη: Καλά κατάλαβες

Does that make me crazy?

Μπορεί να μην είμαι η δημοσιογραφάρα του αιώνα και μην έχω την πείρα και τις γνώσεις άλλων συναδέλφων, αλλά μπορώ να κρίνω ότι κάποιες καταστάσεις είναι πέρα για πέρα ΑΚΥΡΕΣ! Στη μικρή μου πορεία στο χώρο έχω κάνει συνεντεύξεις με διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες (τραγουδιστές και ηθοποιούς) και μπορώ να πω ότι το 90% εξ αυτών ήταν πολύ φιλικοί και ευχάριστοι και δε μου δημιούργησαν πρόβλημα. Το υπόλοιπο 10% όμως με έβγαλε εκτός εαυτού και πιστέψτε με δε βγαίνω πολύ εύκολα...

Έχοντας συμπληρώσει με επιτυχία ένα 12ωρο στο γραφείο περίμενα ένα καλλιτέχνη να με καλέσει για να μου απαντήσει τις ερωτήσεις. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω σαν τον τραγούδι της Καλομοίρας "Κι όλο περιμένω". Καλώ λοιπόν τον υπεύθυνο επικοινωνίας και αυτός μου απαντάει "Ε περίμενε βρε κοπέλα μου. Θα σε πάρει. Τι αγχώνεσαι; Κοιτάει τις ερωτήσεις". Μα καλά πόση ώρα μπορεί να κοιτάει 10 ερωτήσεις; Δε τις έστειλα με πάπυρο. Ένα ταπεινό word αρχείο είναι.

Βέβαια, θα μου πείτε και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι και δουλεύουν σκληρά. Όμως, όταν περιμένεις τον καλλιτέχνη 2 ώρες κολλημένος σε μια καρέκλα, χωρίς κανέναν γύρω σου, αρχίζεις να χάνεις την επαφή με το περιβάλλον και να παραλογίζεσαι (καλή ώρα ότι κάνω και εγώ). Δε μου αρέσει να κρίνω τους άλλους και να φαίνομαι ψώνιο επειδή με έστησε ο τάδε καλλιτέχνης. Απλά κάποια πράγματα είναι αυτονόητα γιατί είναι θέματα δουλειάς και όχι καλοπέρασης. Όσο σωστός θέλεις να είσαι στη δουλειά σου κάποιες φορές απαιτείς και από τους άλλους να είναι το ίδιο. Δυστυχώς, έτσι είναι η πραγματικότητα.

Εύχομαι να τελειώσει αυτή η Οδύσσεια σύντομα και να βρεθώ κλεισμένη σε κάποιο bar και να πιω μέχρι να σκάσω. Σίφη μάλλον θα τιμήσω την πρότασή σου!

Love is in the... office!

Πολλοί εργαζόμενοι τηρούν τον εξής κανόνα στον εργασιακό τους χώρο: “Δεν κάνουμε σχέσεις με συναδέλφους”. Κάποιοι συμφωνούν και κάποιοι όχι. Διάβασα σε ένα άρθρο ότι είναι καταστροφικό να κάνεις σχέσεις με συνάδελφό σου καθώς αν γίνει μια στραβή ένας από τους δύο θα βγει ο “χαμένος”. Άλλωστε το γραφείο δεν είναι οικείος χώρος, όποτε πολλοί σκέφτονται να heat up την ατμόσφαιρα με κανένα πονηρό πείραγμα. Αλλά και εκτός γραφείου να κάνεις κάτι, έχεις την αίσθηση ότι όλοι ξέρουν τι έχεις κάνει και με ποιον. Να αφήσουμε καλύτερα τις κωμικο-τραγικές ιστορίες με συναδελφικά φλερτ που καταλήγουν σε παγωμένες, τυπικές σχέσεις.

Σύμφωνα με το άρθρο, που το βρήκα στο internet, ακόμα και οι φιλίες είναι παρακινδυνευμένες στη δουλειά μιας και δεν ξέρεις ποιος θέλει να σου ροκανίσει την καρέκλα. Επίσης, αν δείχνεις "προτίμηση" σε κάποιο συνάδελφο του αντίθετου φίλου, αμέσως σου κολλάνε την ταμπέλα του ερωτευμένου. Το γεγονός ότι έχεις καλές σχέσεις με κάποιον στη δουλειά δε σημαίνει ότι “παίζει κάτι”. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε να χωρίσουμε τα γραφεία σε αντρών και γυναικών.

Όσο και να σου αρέσει η δουλειά και όσα λεφτά και να παίρνεις αν δεν έχεις καλό εργασιακό περιβάλλον τότε είναι κόλαση το 8ωρο. Ευτυχώς έχω την τύχη να δουλεύω με πολύ καλά παιδιά και συνεννοούμαι άψογα. Φτου, φτου να μη τους ματιάσω! Σε ερωτικό επίπεδο τα πράγματα είναι κάπως περιορισμένα, καθώς οι 2 από τους 3 άντρες είναι παντρεμένοι και ο μόνος ελεύθερος είναι ο “πασάς του γραφείου” (που μπορεί να έχει τα νεύρα του από 5 χρονών, αλλά τον αγαπάμε πολύ και έχει μια καρδιά από ατόφιο χρυσάφι)

The Human Stain...

Πριν ένα χρόνο περίπου είχα κολλήσει μ' ένα τραγούδι το οποίο δεν ήξερα καν πως το λένε και ποιοί το λένε. Προσπαθούσα όλο το μεσημέρι να θυμηθώ έστω και ένα στίχο μπας και το βρω στο internet... Δε θυμήθηκα ούτε μια λέξη. Κατέφυγα, λοιπόν, στη βοήθεια του κοινού! Πήρα ένα φίλο με αρκετές γνώσεις στο metal και τον ρώτησα αν θυμάται ένα κομμάτι που είχα "φάει κόλλημα" και το ακούγαμε στις διακοπές. Και μου απαντάει "Ναι ρε συ! Το Human Stain των Kamelot".

Φυσικά χάρηκα διπλά καθώς βρήκα ποιοι το λένε (αν και δεν ήταν από τα αγαπημένα μου συγκρότημα) και δεύτερον γιατί οι Kamelot θα εμφανιστούν live στην Υδρόγειο, στις 17/04, και κατά πάσα πιθανότητα θα βρίσκομαι και εγώ εκεί. Πάντως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο τα παιδιά είναι πολύ καλοί και μπορώ να πω ότι αναθεώρησα την άποψη μου γι' αυτούς!

Υ.Γ. Και για να μην ξεχνιόμαστε μαζί με τους Kamelot θα είναι και οι Firewind. Επιτέλους και μια συναυλία με ενδιαφέρον...

Saturday night... troubles

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι το Σάββατο είναι η χειρότερη μέρα για έξοδο. Όλοι μα όλοι αποφασίζουν να βγουν το Σάββατο. Παίρνουν το αυτοκινητάκι τους, φρακάρουν τους δρόμους και μετά κάνουν "ντου" στα μπαράκια. Γι' αυτό προτιμώ την Πέμπτη ή την Παρασκευή. Όμως όλοι λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο...

Κανονίζω που λέτε να βγω με ένα φίλο και μου λέει την τελευταία στιγμή ότι θέλει να βγούμε το Σάββατο, ενώ ξέρει ότι το σιχαίνομαι. Του είπα θα δούμε. Μετά με παίρνει μια φίλη και μου λέει "Πάμε αύριο στο 8ball; Και μετά να χτυπήσουμε και ένα Λούκι Λουκ;" Απάντησα και σε αυτήν θα δούμε... Μετά από μισή ώρα με παίρνει τηλέφωνο ένας άλλος φίλος για να μου πει να πάμε Τρυποκάρυδο... το Σάββατο. Μα καλά πλάκα με κάνουν!

Μετά από 10 λεπτά χτυπάει ξανά το τηλέφωνο. Ήταν μια πολύ καλή μου φίλη που μου είπε να βγούμε και αυτή το Σάββατο (τι σπάνιο). Στην πρόταση της τελικά ενέδωσα... Μη με ρωτήσετε γιατί δέχτηκα. Έχει τον τρόπο της να με πείθει. Πάντως μου υποσχέθηκε ότι θα πάμε Tube, Λούκι Λουκ, Τρυποκάρυδο και 8Ball. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Κι αν σου κάτσει; Part 2

Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί απάντησα το τηλέφωνο σήμερα το απόγευμα. Παιδικός φίλος, που του έχω τρελή αδυναμία, με πήρε να μου πει το παράπονό του για μια κοπέλα που γνώρισε και καταλήξαμε στα ίδια και τα ίδια!

Φίλος: Έλα ρε! Τι λέει;
Εγώ: Καλά παιδί μου. Εσύ;
Φίλος: Δεν είμαι και πολύ καλά.
Εγώ: Γιατί τι έπαθες; Δεν έβγαλες το quest στο Line Age; (χαχαχαχαχα)
Φίλος: Όχι ρε χαζή! Βγήκα με την τάδε την Κυριακή και μου έριξε χυλόπιτα…
Εγώ: Γιατί; Μια χαρά παιδί είσαι; Όμορφος, έξυπνος με χιούμορ. Εγώ θα σκότωνα για να είμαι μαζί σου.
Φίλος: Το λες αυτό επειδή είσαι φίλη μου! Άκουσε γλυκιά μου. Της άνοιξα την καρδιά μου. Της έκανα κομπλιμέντα. Έβαλα στην άκρη το ρεμαλο-χαρακτήρα μου. Και όταν της είπα ότι μου αρέσει μου απάντησε ότι “Με βλέπει σα φίλο και δε μπορεί να κάνει κάτι μαζί μου”. Λες να κάνω άλλη μια προσπάθεια;
Εγώ: Τι να σου πω; Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν μια γυναίκα σου λέει “σε βλέπω σα φίλο” είναι τελειωμένη υπόθεση κατά 90%. Είναι σα να σου λέει “ξέρεις καλή η παρέα σου αλλά... δεν”.
Φίλος: Μήπως δε φορούσα τη σωστή κολόνια;
Εγώ: Τι παλαβά λες μωρέ; Αν σε γουστάρει μια γυναίκα και με κελεμπία να βγεις πάλι κούκλο θα σε βλέπει.
Φίλος: Μα όσες φορές βγήκαμε έδειχνε να γουστάρει.
Εγώ: Κοίτα να δεις τι γίνεται. Όταν είσαι έξω με μια γυναίκα και της συμπεριφέρεσαι λες και είναι η μοναδική πάνω στον πλανήτη ενεργοποιείς αυτόματα τον γυναικείο εγωισμό της.
Φίλος: Τι;
Εγώ: Τη φιλαρέσκειά της. Την κάνεις να νιώθει τέλεια. Άσχετα με το πώς σε βλέπει αυτή. Παιδί μου, όλες οι γυναίκες θέλουν να ακούν φιλοφρονήσεις. Τονώνεται το ego τους. Κατάλαβες;
Φίλος: Ναι. Αλλά εγώ θα κάνω ακόμα μια προσπάθεια.
Εγώ: Κάνε ότι καταλαβαίνεις
Φίλος: Λες να της πω να έρθει σπίτι μου; Μπορεί με λίγο κρασάκι, λίγο φαγητό να την “ρίξω”;
Εγώ: Πρόσεξε! Το σπίτι κατά 80% ισούται με sex.
Φίλος: Μα γιατί. Εγώ φιλικά θα το προτείνω
Εγώ: Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Πόσες φορές πρέπει να στο πω; Βασικά, υπάρχει αλλά πρέπει πρώτα να περάσει το στάδιο “μάλλον σε γουστάρω αλλά δε ξέρω αν θέλω να κάνω κάτι μαζί σου” και μετά μπορείς να πεις ότι είναι φιλία. Βέβαια, υπάρχει και το φιλικό sex.
Φίλος: Πλάκα μου κάνεις;
Εγώ: Έλα ρε συ. Έχεις μια φίλη, που δεν είσαι ερωτευμένος μαζί της αλλά κάνεις παιχνίδι. Σε χαλάει τόσο πολύ; Δε σου είπα να την παντρευτείς; Και στο κάτω - κάτω αν ξενερώσεις της το λες και τελειώνει το θέμα εκεί.
Φίλος: Πας καλά; Θα κάνω sex μαζί της και μετά θα γυρίσω να της πω ότι ξέρεις άλλαξα γνώμη καλύτερα να μη σε ξαναδώ;
Εγώ: Ναι. Γιατί πολύ απλά οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Γυναίκες για το κρεβάτι βρίσκεις. Φίλες που να σ’ αγαπούν πραγματικά δύσκολα. Και μόνο αν είσαι ειλικρινής θα το πετύχεις αυτό.
Φίλος: Θυμάσαι που σε γούσταρα εκείνο το καλοκαίρι;
Εγώ: Ναι. Το 1995. Πως μπορώ να το ξεχάσω; Μ’ αφήνεις; Είδες και εμείς περάσαμε μια “ερωτική φάση”.
Φίλος: Ποτέ όμως δεν κάναμε κάτι. Ψήνεσαι να δοκιμάσουμε τώρα; Μου έχουν πει ότι είμαι καλός στο κρεβάτι (χαχαχαχαχαχα). Θα νιώσεις την απόλυτη ηδονή.
Εγώ: Αμέ. Σπίτι μου ή σπίτι σου; Θέλεις και κανένα μαστίγιο; Άσε μας βρε αγόρι μου.
Φίλος: Έλα μωρέ. Πως κάνεις έτσι; Αφού μου αρέσει να σε πειράζω. Πότε θα δούμε τη φατσούλα σου; Αλλά και η πλάτη σου καλή πρέπει να είναι! (χαχαχα)
Εγώ: Anyway. Σ' αγαπάω πολύ και δε θέλω να σε βρίσω.
Φίλος: Και εγώ μάτια μου. Σε φιλώ. Μιλάμε
Εγώ: Φιλάκια αλάνι! Και πρόσεξε. Όχι πια φίλοι… μόνο sex! (χαχαχαχα)

Wide Open Space

I'm in a wide open space, I'm standing

I'm all alone and staring into space
It's always quiet thru' my ceiling
The roof comes in and crashes in a daze

I'm in a wide open space, it's freezing
You'll never get to heaven with a smile on your face from me
I'm in a wide open space, I'm staring
There's something quite bizarre I cannot see

Υ.Γ. Αν και ήθελα να γράψω κάτι στο blog ξεκίνησα πέντε διαφορετικά κείμενα και απλά τα έσβηνα... Λες και ήμουν παγωμένη στο διάστημα (by the way το κομμάτι είναι αρκετά καλό)

"Try walking in my shoes"

Αρκετές φίλες με “κατηγορούν” που ακόμα ντύνομαι casual (τζιν, t-shirt και αθλητικά). Όμως, ήρθε η ώρα να δικαιωθώ μαζί με άλλους καταπιεσμένους και να πω ότι οι γόβες και τα κυριλέ κουστουμάκια δεν πιάνουν μια μπροστά στο casual outfit.

Μια ερευνητική εταιρία, που αποτελείται από ψυχολόγους και ανθρωπολόγους, ανακοίνωσε ότι όσοι αγοράζουν τουλάχιστον 2 ζευγάρια αθλητικά παπούτσια το χρόνια έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνουν οι επόμενοι ηγέτες του κόσμου. Συμπληρωματικά αναφέρουν πως η casual εμφάνιση, για άτομα ηλικίας από 25-35, δείχνει δυναμισμό και πυγμή. Οι ερευνητές, τέλος, είπαν πως όλοι οι μεγάλοι ηγέτες φορούσαν μόνο αθλητικά παπούτσια μέχρι τα 40 τους.

Λέτε σε καμιά 20αρια χρόνια να γίνω η επόμενη Κοντολίζα Ράις ή να πάρω τη θέση του Κόφι Ανάν στον ΟΗΕ;

Wii... will rock you (to death)

Οι Αμερικάνοι ως γνωστόν έχουν την τάση να χώνουν τη μυτούλα τους παντού και πάντα έχουν την τάση να τα κάνουν όλα άνω-κάτω. Όπως, οι πολεμοχαρείς τακτικές τους, αρχίζουν να παίρνουν μια πιο... παιχνιδιάρικη μορφή.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του περιοδικού New Scientist το τμήμα ερευνών και μηχανικής του τμήματος έρευνας του Αμερικάνικου Στρατού, κατασκευάζει ένα control που θα οδηγεί ένα ρομπότ για να απενεργοποιεί βόμβες. Τι το περίεργο θα πείτε. Κι όμως το control αυτό διαφέρει από όλα τ’ άλλα καθώς θα είναι ίδιο με το Wii της Nintendo.

Και αφού σώσουν τον πλανήτης από τις βόμβες και τους κακούς, οι Αμερικανοί στρατιώτες παίζουν τένις και bowling με το Wii. Και ζήσαν αυτοί καλοί και εμείς... θα δείξει

The End